Mbareng wis madan suwe, wong-wong padha pamitan. Kanti kesuwun pisan, Pak Ramun ngeterna sing padha menyat gedug lawang. Swasana wis sepi, kabeh wis padha bali. Ora, ana sing urung bali. Kardun megin njagong sila neng padon. Pak Ramun jane weruh Kardun wis menyat ningen njagong maning. Mulane gagian baen Pak Ramun banjur mereki, mbatiri lungguh. "Ap ngapa sih Kardun deneng ora melu batire bali?" batine Pak Ramun gumun.
"Bali kerian baen, Dun. Nggo batir inyong." Pak Ramun ngapiki aring Kardun.
"Nggih, Pak. Napa mboten ngganggu bapake ngaso?" Kardun matur sambi pringas-pringis.
"Ora..ora. Malah inyong seneng ana batir kandhah. Agi waras ko, mbok?"
"Nggih, pangestune. Mung jane kula kepengin tangled sekedik niki. Tapi nyuwun pangapunten sederenge nggih, Pak?"
"Arep takon apa, Dun? Katone koh medeni temen. Anapa, sih?"
"Kados niki, Pak. Niki karpet koh sae temen, nggih. Jan, mbene weruh niki kula. Mundhut teng pundi, Pak? Mesthine awis, nggih?"
Pak Ramun gumun. Kardun takon tuku karpet neng ngendi lan regane pira? Mol jlajate tukang ojeg teyeng tuku karpet sing kaya duweke kiye?
"Keprimen sih, Dun? Ko kepengin tuku apa? Kiye ganu inyong tuku neng Puraketa. Regane ya larang. Inyong tah ora agi ngeyek aring ko, tapi apa ko duwe dhuwit sih nggo tuku sing kaya kiye?" Pak Ramun takon ngati-ati mbok Kardun perasaan.
"Nggih jane kados niki, Pak. Niki seumpama karpet niki kula tumbase kepripun, Pak? Bapake tolih saged mundhut sing langkung sae saking niki. Kepareng nggih, Pak?"
"Alalalah..deneng sih kaya kuwe, ko? Ujar-ujarmu, sih. Ya ora bakalan tek dol kiye karpet. Wis aja aneh-aneh, ko." semaure Pak Ramun ora ngolihna.
