Naha nganjang kahirupan,
dina riweuh riungan rupa-rupa jalma,
urang nak kana kareta waktu,
muru-muru kana tempat anu teu pasti.
Naha nganjang kahirupan,
urang tinggaleun di jalan pikiran,
di satengahing pabayang leungitna harepan,
di lembur anu ngagorowok ku loba masalah.
Naha nganjang kahirupan,
nalika kanyataan janten hirup nu pinuh ku bohong,
jalma-jalma ngudag harta, kamashuran,
tapi lupakan rasa, nu teu katingali.
Naha nganjang kahirupan,
dina luhureun taneuh nu beureum,
barudak leutik ngorbankeun impian,
pikeun bisa hirup, henteu pikeun mikaresep hirup.
Naha nganjang kahirupan,
di tengah kota nu rame ku sora mesin,
ngantunkeun alam, alam nu ngagerem,
tapi saha anu malir, saha anu nungkulan?
Naha nganjang kahirupan,
dina sagara masalah nu karasa beurat,
balukar tina kahayang nu teu puguh arah,
najan ningali kahirupan leuwih ti pamanggih.
Naha nganjang kahirupan,
lamun sadaya parobahan ngadatang,
urang ayeuna lir tinggal di korsi pangker,
ngan tiasa ngarep-ngarep bari ngahuleng.
Naha nganjang kahirupan,
lamun kebebasan ngan ukur dina carita,
dina hati nu kasiksa ku aturan,
anu teu saluyu jeung rasa adi manusa.
Naha nganjang kahirupan,
urang hirup di dunya anu pinuh ku nista,
urang kudu terus milari artina,
saha anu bakal nyalametkeun urang ti ieu binasa?
Naha nganjang kahirupan,
urang tetep kudu ngajalankeun,
mugi-mugi tiasa mendakan cahaya nu nyata,
dina hate nu teu kunanaon.
Naha nganjang kahirupan,
sim kuring nyerat ieu puisi,
sajalaning nyoba manghartikeun kahirupan,
mugi-mugi urang sadaya tiasa ngarti.
Mugi-mugi kahirupan teu ngantep urang linglung,
dina jalan anu sastuna,
dina pangarti nu murni,
ngahontal harti anu sajati.
