Hirup Nu Sawaheun

Hirup nu kukumaha ieu,

Lamping leuweung keur jaringkling,

Kaki langit teu ngageuing,

Ngaranna urang teu ngapa-ngapa,

Gupay nyaritakeun ati nu meredih.

Titisan cai tina hujan,

Nyampak dina kaca wening,

Geuning seungit teu ngahirup,

Nu aya mung hening nu deukeut,

Kalangkang hirup nu penuh ku sawaheun.

Nalika po ngusap lelembutan,

Nyusut leutik ku gempungan kabungah,

Tangis ngembang jadi kalangkang,

Ngajorelat dina unggal jangglk,

Ngabibita asa anu teu kaanteur.

Nu panggih ieu hirup,

Nu jero pinuh ku tali kekecewaan,

Saha nu terang,

Pikeun saha curhat ieu,

Dina sawah-sawah nu maraot.

Kuring ngigelan dina po anu teu boga warni,

Ngalangkang teu puguh di mana ngantay,

Ngaraosan tunggara nu sakitu nyeri,

Ninggalkeun tapak suku dina jalan batu,

Nu nyambuang tanaga, teu kagurilapan.

Ngabeungkeut ati anu saaya,

Kumaha teu ngagede hate?

Lamun kembang nu sakitu indahna,

Teu dak mekar dina leungeun,

Ngan nyusup rasa anu tariis.

Saestuna ieu nu dikahoyong?

Teu acan pasini nu dihontal,

Ngagurat leutik di sela waktu,

Ngalegaan kekecewaan dina napas,

Ngantunkeun wawangunan nu taya.

Lamun bisa ngapungkeun waktu,

Ngan saukur impian,

Nu teu pernah katempuhan,

Dibawa ku angin anu nuju ka kajauhan,

Nysakeun carita dina hat nu luka.

Teraskeun lngkah nu teu puguh,

Ngahontal harepan nu ancur,

Ngadodoho waktu nu pinuh,

Kalawan leungeun nu berat kabingungan,

Dina jagat hirup nu sawaheun.