Inspanningsverplichting vs Resultaatsverplichting: Differing Legal Consequences

 

Inspanningsverplichting and resultaatsverplichting are important concepts under both Dutch and Indonesian private law. In order for us to understand the concepts of these two Dutch words, it is advisable to refer to how the Dutch scholars explain them.

Juridisch gezien is dit een belangrijk onderscheid. De inspanningsverplichting is een verplichting tot het leveren van een inspanning die een leverancier aangaat. Dat wil dus zeggen: dat de leverancier zich zal inspannen om een bepaald resultaat te bereiken, maar gegarandeerd is dat resultaat niet. Bij een inspanningsverplichting kan niet direct van een wanprestatie worden gesproken op het moment dat het resultaat niet wordt bereikt. Er is pas sprake van een wanprestatie wanneer er niet voldoende inspanning is geleverd. Er is in het geval van een inspanningsverplichting dus niet snel sprake van wanprestatie en een wanprestatie is lastig te bewijzen. Een resultaatsverplichting is een verplichting die verder gaat dan een inspanningsverplichting. De leverancier op wie deze verplichting rust, verplicht zich om een vooraf vastgesteld resultaat te behalen; alleen het leveren van de inspanning daartoe is niet voldoende. Wanprestatie is bij het niet-nakomen van een resultaatsverplichting sneller aanwezig. - juridict.nl

In short, it can be summarized that there are 2 (two) types of obligations under Dutch and Indonesian private law. First, inspanningsverplichting, which literally means effort/endeavour-oriented obligation, and the second is resultaatsverplichting, literally meaning result-oriented obligation.

The differences between the two has great consequence upon how we define a default or 'wanprestatie'/'wanprestasi' under Dutch and Indonesian law. In case of inspanningsverplichting, one is said to have defaulted if it can be proven that he/she/a legal entity fails to provide any effort to fulfill his/her/its obligation. On the other hand, one is said to have defaulted under resultaatsverplichting if he/she/a legal entity fails to deliver the result that has been promised beforehand under a contract.

Now, let's turn to a real, tangible case involving a doctor and a patient. As mentioned above, advocates from Boumand Advocaten stated that "een arts heeft een inspanningsverplichting en geen resultaatsverplichting" (a doctor has an effort-based obligation and not result-based obligation). That is a statement made by Dutch lawyers. What does Indonesian law say about this matter?

There is one specific provision in the Law No. 36 of 2014 on Health Workers which states:

In carrying out the practice, a health personnel who provides direct care to the Recipient of Health Care should give his/her best efforts for the benefit of the Recipient of Health Care by not giving any promise - Art. 61

The provision above is a clear example of how the Indonesian law treats doctor-patient relationship, and such relationship is apparently based on the inspanningsverbintenis as there should not be any result promised by a doctor to its patient.

This line of argument is consistent with the understanding of the Dutch scholars and lawyers. Below are some of the quotes.

De medicus heeft een zogenaamde 'inspanningsverplichting'. Dit betekent dat de hulpverlener zijn uiterste best zal doen om het beste resultaat te behalen. Omdat het resultaat van een behandeling van een heleboel factoren afhankelijk is kan op voorhand niet makkelijk een concreet resultaat worden gegarandeerd. Wanneer de arts zijn uiterste best heeft gedaan en een andere arts zou onder dezelfde omstandigheden niet een duidelijk beter resultaat bereiken dan valt de arts geen medische fout te verwijten. - allesoverrechten.nl