Puisi: Menepi

Di tepi sepi, hati merindu
Rindu akan senyum yang terhenti
Di sini, sunyi merajut kerinduan
Rindu akan pelukan yang terlupakan

Menepi dalam sunyi yang merayu
Memeluk diri dalam angan yang terbuai
Mengukir kenangan di sudut hati
Kenangan akan tawa yang terlupakan

Langit memerah, senja merona
Mengusap lara dalam heningnya sore
Mimpi-mimpi pun datang berbisik lembut
Merangkai harap dalam gelap yang terlupakan

Namun, di tepi sepi ini kuhadir
Dengan rindu yang tetap membekas
Menepi bukan untuk melupakan
Tapi untuk merajut kembali hati yang terluka