yang terbiasaÂ
dengan kilau kacaÂ
dan lampu kota.Â
Mereka mengeja harapanÂ
dari serpihan mimpiÂ
yang pecah di trotoar.Â
Pagi tiba,Â
matahari membelah asapÂ
dan debu yang berat,Â
menampakkan wajah-wajahÂ
yang kian pudarÂ
di balik kertas koranÂ
yang terbangÂ
tanpa arah.Â
Di lorong sempit,Â
keadilan menariÂ
dengan kaki yang pincang,Â
dan kemakmuranÂ
menggelar pestaÂ
Beri Komentar
Belum ada komentar. Jadilah yang pertama untuk memberikan komentar!