Masa Muda Bapa Pinuh Kabagiaan

Di hiji kota leutik, aya hiji nonoman ngaranna Ahmad. Kusabab budak leutik, anjeunna dipikawanoh salaku inohong riang jeung sumanget. Sanajan hirup dina kesederhanaan, Ahmad salawasna nyoba ngarasakeun unggal moment. Anjeunna percaya yén kahirupan sanés ngan ukur ngeunaan padamelan, tapi ogé ngeunaan milarian kabagjaan. Ahmad digedékeun ti kulawarga basajan. Nalika waktu luang datang, Ahmad sok nyéépkeun waktos liburan di tempat-tempat sederhana di sakurilingna. Anjeunna resep kaéndahan alam gunung, walungan sareng pantai. Hiji sabtu minggu, anjeunna nyandak babaturanana kémping di sisi walungan. Aranjeunna nyéépkeun sapeuting nyarioskeun carita sareng ngaraosan api unggun. Momen ieu salawasna méré Ahmad sumanget anyar pikeun nyanghareupan tantangan hirup.

Sanggeus tamat sakola, Ahmad meunang pagawéan di toko lokal. Anjeunna digawé teuas, sisihkan bagian tina gaji na pikeun mantuan kulawargana sarta simpen keur libur. Ahmad percaya yén unggal usaha anu dilakukeun bakal ngahasilkeun hasil, sareng liburan mangrupikeun cara pikeun nenangkeun diri atanapi pikiran anjeun tina padamelan. Sanggeus sababaraha taun digawé, Ahmad mutuskeun pikeun mawa kulawargana dina liburan ka pantai. Anjeunna hoyong nunjukkeun ka aranjeunna kumaha éndahna hirup di luar rutinitas sapopoé. Sesampainya di basisir, barudak lumpat ka ombak kalayan bagja. Ahmad ningali kabagjaan dina beungeutna sareng ngarasa yén sadaya usaha anu parantos dilakukeun dugi ka ayeuna hartosna pisan.

Salila libur, maranéhna maénkeun dina pantai, ngawangun istana keusik, sarta ngarasakeun kadaharan ti laut seger. Engké peuting, maranéhna diuk babarengan di pantai, nempo béntang bari babagi carita jeung seuri. Ahmad nyadar yén moments kawas ieu téh paling berharga dina kahirupan—time spent kalawan kulawarga, ngarojong tur strengthening silih.  

Sanggeus libur, Ahmad balik deui ka padamelanna kalayan sumanget pisan. Anjeunna terus nyoba ngaronjatkeun karaharjaan na, tapi pernah poho nyieun waktu pikeun kulawargana.