[Cerkak Banyumasan] Wedhang Jahe

Cerkak dening Agus Pribadi

Lintang nang langit kaya dene lampu-lampu hias nang malem pitulasan. Layar sing deciptakna dening Gusti Pangeran kae dadi katon sumringah kaya dene sumringahe raine wong 3 sing lagi jagongan nang lapangan cedak kampus, sinambi nginum wedhang jahe karo mangan sega kucing lawuhe cemilan mendoan. Wong-wong pada pating sliwer, ana sing mlaku lan ana sing numpak pit montor. Wong 3 kae kanca kuliah sing akrab banget, runtang-runtung bareng kaya kakang adi. Sing katon paling sumringah ya kuwi Wono. Apa sebabe Wono sing paling sumringah debandingna karo kancane sing loro yaiku, Adi lan Anjar?

“Mayuh pada nganakna sayembara, sapa sing paling dhisit olih pendamping nggo wisuda ngemben, berarti sing menang, lan olih hadiah ditraktir mangan-mangan nang “Ayam Bakar Al Fath”, lan sing mbayari sing padha kalah. Wektune mung sepuluh dina,” Adi sing nganggo sarung lan kaos oblong ngomong ngambi leyeh-leyeh nang kursi dhawa kos-kosane.

“Mayuh, sapa wedhi,” Anjar nyahuti, onine alon tapi mantep. Tangane karo nulis nganggo pulpen nang buku gede, kayane lagi nulis geguritan utawane cerkak.

“Inyong ora wedhi,” Wono nyahuti meh bareng karo onine Anjar. Tangane karo nyekelkertas sing delinting nggo mbersihi bolongan kupinge.

Awit dina kuwi padha gregah, sapa sing bakal detuju. Bocah ayu ngendi sing arep detembung nggo dadi calon bojo.

Sing paling gelis usahane ya Adi. Meneng-meneng Adi ngincer Ratna lan Dewi sing arep detembung. Nang pikirane, nek Ratna ora gelem, ya Dewi mbok menawane gelem. Ratna asale sekang Cilacap, nek Dewi sekang Purbalingga. Lorone adik angkatan kuliah nang Purwokerto. Senajan urung pengalaman babagan kaya kuwe nalika SMA, tapi Adi njajal nyedeki bocah loro sisan.

Ana baen sing nggo alasan Adi ben cedek karo Ratna lan Dewi. Sing nyilih buku catetan, dolan nang kos-kosane, lan liya-liyane. Senajan ngrasa grogi, tapi Adi wis ayem, sebabe wis wani nyedeki bocah loro sisan, sing dekarepna salah siji ana sing gelem karo dheweke. Isi atine wis deungkapna maring Ratna lan Dewi, gari nunggu jawabane.

Seminggu wis mlaku, wong telu lagi padha jagongan nang ruang tamu kos-kosan. Adi lagi nyruput kopi klangenane. Anjar lagi gawe geguritan nang buku gede. Wono lagi mbersihi bolongan kupinge karo kertas sing delinting.

“Tut tut...tut tut...!” HP-ne Adi muni. Gagean Adi ndeleng apa isi sms-e. Ana sms loro sisan, sing ngirim Ratna lan Dewi.

Pangapurane Mas Adi. Inyong ora bisa nampa ajakane panjenengan. Ratna

Inyong ora bisa mas Adi. Dewi

Sauwise maca sms kuwe, raine Adi katon abang. Anjar lan Wono penasaran, takon bareng,” Sms sekang sapa?”

“Aku detolak neng bocah wadhon loro sisan.”

Sing padha takon ora sedih, nanging malah padha ngguyu bareng.

“hahahahahaha...”

Adi mlebung kamar, terus turu kemureb ngangkeb-angkeb. Awake lemes, kaya nembe deentupi neng tawon sing jumlahe akeh.

Meneng-meneng Anjar ya lagi usaha. Geguritan-geguritan sing deanggit arep dewenehna maring Shinta-adik angkatan kuliah- bocah wadon sing arep dipilih nggo calon bojone, nek gelem. Anjar pancen bocahe beda karo Adi. Anjar ora gelem ngomong langsung nek seneng karo bocah wadon, napine nganggo perumpamaan-perumpamaan, misale aweh geguritan utawane aweh kembang. Dadine bocahe wadon ora krasa nek lagi diajek mlangkah maring hubungan sing lewih adoh.

Urung nembung langsung, napine Anjar kayong wis olih jawabane. Nalikane lagi liwat kos-kosane Shinta, Anjar weruh dhewek nang ngarepan, Shinta lagi njagong jejeran karo bocah lanang sing ngganthenge kaya Janoko. Anjar banjut kayong lemes pisan, njaluk maring kanca-kancane mbalik maning maring kos-kosan, ora sida mlaku-mlaku. Sewise tekan kos-kosan Adi karo Wono ngguyu bareng,” Hahahahahahahaha”

“Kayane, aku sing arep menang, soale Asih nek ketemu karo aku ngguyu-ngguyu baen,” Wono manas-manasi kancane loro sing wis ora ana pengarep-arep maning.

Iku sebabe Wono sing paling keton sumringah. Wono ngrasa sing arep menang, mbayangna nek arep detraktir neng wong loro, mangan-mangan nang Al Fath karo calon bojone. Wono yakin banget, sebabe Asih wis katon ana tanda-tanda seneng karo dheweke. Asih-adi angkatan kuliah- nek ketemu eseme manis kaya madu. Wono dadi ngrasa nek perhatiane nyilihi buku diktat kuliah, ngrewangi tugas-tugas kuliahe, lan liya-liyane desambut apik neng Asih.

Wengi kuwe-dina sing kaping sepuluh sayembara- wong telu pada medangan. Wedang jahene sing neng gelas gedhe wis arep padha entong. Sega kucinge wis depangan, Adi malah entong telung bungkus, mulane kanca-kanca padha ngarani demblong. Mendoane wis entong awit mau, gari lambare thok sing kosong mlompong. Wong-wong esih rame padha liwat. Ana sing mlaku bareng lanang wadhon, kayane ya arep pada mlaku-mlaku loroan. Ana sing mlaku karo nggawa buku banjut mampir nang foto kopian, kayane arep moto kopi diktat kuliah. Ana sing numpak motor alon pisan dewekan utawa boncengan. Senajan udu malem minggu, napine wengi kuwe rame pisan. Wono mbayangna nek sing lagi numpak motor boncengan lanang wadon kae dheweke karo Asih.

“Wono, ngerti ora kae sapa...?” Adi karo Anjar ngomong bareng senajan ora diaba-abani. Mbuyarna Wono sing lagi nglangut. Tangane wong loro kuwe nunjuk maring wong loro lanang wadon sing lagi liwat nang gili ngarep lapangan. Ndeleng sapa sing detidokna, tangane Wono ora sengaja nampes gelas gede sing esih ana isine separo. Wedang jahene wutah, gelase ngglinding neng nduwur klasa. “Aaaargh...!” Wono melumah karo turuan. Nyawang langit sing wis malih dadi ireng, ora ana lintang maning. Lintange ketutup awan mendung. Tleming-tleming kayong arep udan. Sing liwat Asih karo bocah lanang saingane Wono. Mlakune kayong serasi pisan, ora clingak-ora clinguk. Ora ngerti nek ana wong lanang sing lagi njrengkanang nang tengah lapangan. Adi karo Anjar ngguyu,”Hahahahahaha...”[]

Banyumas, 23 Mei 2012