Armi isih iwut naleni sepatu kiwane nalika Ibu nyedhak. Bocah kelas enem kuwi melengak nalika Ibu nyuwun sepura. Sebabe Ibu durung bisa tumbas sepatu anyar kanggo dheweke. Armi mesem tipis karo mandeng sepatune. Sol perangan ngarep rusak merga kepangan dalan saben dina. Nanging Armi ora rumangsa gela. Dheweke tansah nggawe sepatu mau tanpa ngresula.Â
 Armi ngerti banget kahanane wong tuwane kang kesrakat. Bapake mung dadi tukang sol sepatu keliling. Upahe ora sepira, malahan sering oleh kesel bae merga ora ana sing mbutuhane jasane. Ibune semono ugah, asile dadi buruh umbah-umbah mung sithik. Bisa maem lan sekolah tanpa kebingungan bae wus syukur banget kanggone Armi. Kerana kuwi Armi ora nate ribut nyuwun sepatu anyar. Armi yakin menawa ana rejeki Bapak lan Ibune mesti mundhutne. Yen ta durung ana, ya wis diterima bae. Ngapa repot? Ngono pikire bocah kang rambute ngandan kuwi.
 Ora let suwe Armi sing wus mari nggawe sepatune banjur pamitan. Ibu nguntabake Armi nganti tekan latar. Sakwise kuwi mlebu omah. Nerusake pegaweyan kang durung mari ana mburi. Tekan sekolah Armi gage mlebu kelas 6A. Dheweke tas bae manjing kelas nalika Sarah ngguyu karo nuding sikile. Â
 "Ya ampun! Kuwi sepatu apa kodok? Kok mangape amba ngono!" ujare disambut guyu dening Loli.Â
 Armi ora semaur. Mung meneng bae, ethok-ethok ora krungu. Nanging Sarah tansaya ndadra. Saiki Sarah malah kandha menawa sepatune Armi mono ora pantes dienggo sekolah. Pantese diguwang ing tempat sampah. Ewasemono Armi ora mbales omongane Sarah kuwi. Pikire mengko yen disauri malah marahi rame.Â
 Meruhi kuwi Lira dadi mesakne. Nalika bocah-bocah mau ngalih, Lira nyedhaki Armi.Â
 "Mi, aja dilebokne ati ya kandhane Sarah mau. Anggep angin bae."
 "Ho-oh, Lir. Bene, wong dilokne ora kalong bae kok."
 Lira manthuk-manthuk. Nuli nawani sepatune marang Armi, supaya ora tansah digeguyu kanca-kancane. Armi nolak alus. Karo ngucap matur nuwun, Armi kandha ora usah. Dheweke isih bisa nganggo sepatune dhewe. Pancene bocah apikan, Lira terus upaya supaya Armi gelem nerima tawarane. Nanging Armi pancet nolak. Dheweke emoh ngerepotne kanca. Lira akhire pasrah. Ing njerone batin bocah kuwi kagum kerana milih nggawe sepatune kang wus ala timbang nyusahne kanca.
 "Muga-muga wong tuwamu ndang antuk rejeki, Mi. Dadi bisa tumbas sepatu anyar kanggo ngganteni sepatu sing iki," batine Lira karo mesem marang Armi.
