Sadurunge aweh wangsulan, monitor komputere Daruni kang kanggo messenger-an karo Nanang iku mak pet rikala mati listrik. Senajan kuciwa, nanging Daruni kang suwe ora sesambungan karo wong lanang iku katon bungah atine. Sajroning rasa, dheweke pindha lemah nela ing mangsa ketiga kang bakal siniram grimis kapisan.
Wektu perjanjen patemonane karo Nanang wus tumeka. Ngepasi melem purnama, Daruni ninggalake Ambarawa. Tumuju titik nol, nganggo bus patas jurusan Semarang-Yogya. Rikala ketemu Nanang, jantunge Daruni dheg-dheg plas. Apa meneh rikala Nanang kang wus rampung maca puisi sangareping penonton iku ngajak dheweke mangan gudheg ing lesehan Malioboro.
"Jeng Uni...." Nanang miwiti kandha sawuse ngenteke gudheg suwir sepiring. "Sampun gadhah calon garwa malih?"Â
"Ehm...." Daruni nglirik pasuryane Nanang. " Sampun."
"Sinten, Jeng?" pitakone Nanang sinambi nyimpen rasa kuciwa kang jero. "Tertamtu sanes kula nggih?"
"Leres!"
"Lajeng?" Â Â Â
"Ingkang lenggah wonten  satengen kula."
Tan beda rembulan kang uwal saka regemaning mendhung, pasuryane Nanang sanalika katon padhang jingglang. Lega ing rasa, rikala Daruni duweni rasa tresna marang dheweke. Wong lanang kang lagi butuhake WIL sawuse sawetara wektu ditinggal Ratri makarya ing tlatah Semarang.
Embuh setan ngendi kang jalari Nanang wani ngaras pipine Daruni. Nanging, kabagyan iku sanalika ambyar. Rikala Nanang deleng wong wadon lan wong lanang kang lagi lungguh ing warung gudheg lesehan kang ora adoh saka dheweke lungguhan karo Daruni.
Ora mung Nanang, nanging uga Daruni. Rikala nyawang wong lanang lan wong wadon kang ora liya Tarmuji lan Ratri iku, purnama ing pandelengane Nanang lan Daruni katon sigar mrapat. Remuk-rempu, ajur sumawur dumadi lebu. Warata ing trotoar Malioboro.
-Sri Wintala Achmad-
