Wis omah-omah limang tahunan, Wiji karo Diman kerep dadi jujukan arek-arek enom sing kate rabi karo sing anyaran rabi. Ora mergo wis dianggep pengalaman, wong itungane yo sik rung suwi, anak sik siji. Dudu uga mergo dianggep anyar, sik eling jaman kate rabi. Iku ngunu mergo Wiji Diman ketok ayem, anteng.
"Milih nabung dingge tuku omah dhisik, opo resepsi sik, Mas?"
"Yo iku tergantung awakmu wong loro. Kesepakatane yok opo."
"Lek aku pingini dingge nyicil omah sik, Mas. Koyok sampeyan iku, enak wis nang omahe dhewe."
"Lho, aku biyen yo tahu ngekos."
"Mosok?"
"Iyo, setahunan."
"Ngekos yo gak popo sih, pokok gak bareng morotuwo. Males aku, Mas. Ngko kate mbangkong-mbangkong sungkan hahaha..."
Diman mesem. Sing ngene iki iso dipahami. Masio podo wong tuwone, ning ora gampang urip melu moro tuwo. Dudu wedi, ning sungkan mesti ono.
"Ning timbang ngekos ki yo eman. Lek dingge nyicil omah sisan kan mayan. Dila rung gelem, pingin resepsi. Lha saiki gedunge ae piro, gurung katering karo macake. Akeh."
Diman ora langsung nyauri. Bab ngene iki ora mung perkoro bener salah, ning yok opo omongan wong loro sing kate omah-omah, sing nglakoni.
