“Ji...Ji...”
Wiji clingukan. Wong wedok sing lagek umbah-umbah iku moro-moro ndredeg. Wong wedok iku meh ae mbengok, nyeluk bojone ning didhisiki.
“Bojomu wis budhal kerjo, aku mau wis ketemu.”
“Sampeyan ojo koyok ngunu, Mas, gak apik.”
“Aku mung pingin ngobrol.”
“Ngobrol kok ndelik-ndelik koyok maling. Lagian aku repot, pengaweanku sik akeh.”
“Gak, aku gak ngganggu. Koen umbah-umbah ae, aku mung pingin nyawang.”
Ora penak. Wedi lek ono sing ndelok, Wiji akhire ngadeg. Umbah-umbahane dijarno. Wong wedok iku milih mlebu omah. Lawange dikunci.
“Wong edan.”
Sakjoke Trimo ngomong lek seneng, uripe Wiji rasane ora tenang. Wong wedok iku bingung, wedi. Trimo saiki kerep ndelik-ndelik moro nang omahe. Biasane isuk, pas bojone budhal kerjo. Pingin ngomong nang bojone ning Wiji wedi. Trimo koncone Diman. Durung mesti bojone iku percoyo. Ngko misale bojone percoyo trus nesu Wiji yo bingung maneh, lek sampek wong loro iku gelutan. Akhire Wiji mumet dhewe. Wong wedok iku saiki selot males metu. Lek wis mari ngresiki omah, kabeh lawang dikancingi. Anake dijak dolanan nang njero omah.
“Mak, tumbas jajan.”
