Hudang Jang, geus lila teuing hirup teh kalangsu. Na naon deui atuh anu ditungguan. Hirup senang? Da di dunya mah euweuh caritana hirup senang. Kabeh oge pasti ngarasakeun sangsara. Isuk-isung sirah rieut, mata beureum, irung baseh, tikoro seseut, angen nyeuri, cangkeng kasaleo, suku paregel jeung panyakit nu laina.
Beurangna, garandeng. Kabeh paburu-buru neangan duit, neangan batur, neangan elmu, neangan pi pamajikaneun, pi salakieun, neangan tempat anu merenah atawa neangan pagawean. Meuni ti buburisat hayang pangheulana. Teu paduli kana awak anu lungse, teu paduli kana panas panon poe, teu paduli kana hujan, teu paduli kana cilaka, malahan loba geuning anu teu paduli kana agama.
Peuting, samemeh sarare. Ngararasakeun capena, nyeurina, geutihna, cai matana. Sesa tadi beurang gumelar di alam dunya. Ngajalankeun sakabeh lalakon anu kudu dipaenkeun. Da urang mah masih keneh hirup di dunya. Kapaksa teu kawasa kudu nurut jeung sumerah yen anu ngabulak balikeun hirup teh lain urang. Tapi sadayana kagungan Gusti anu Maha Kawasa. Urang mah ngan dipenta kudu ihtiar, ngado'a jeung ikhlas. Sesana mah lain bagean urang, da urang mah mahluk teu daya teu upaya.
Geura mandi kaditu, segerkeun waraga supaya sehat jasmani urang. Pikeun nampa sagala cocoba jeung godaan nu bakal datang poe ieu. Tong dipikiran carita poe kamari atawa poe isukan. Da nu hiji geus kaliwat, nu kadua biheung bakal kaalaman ku urang teh. Urang mah ngan hungkul nyokot hikmah tina sagala kajadian kamari jeung siap-siap elmu keur kahirupan isukan lamun menang cocoba anu siga kitu deui. Eta oge lamun kabeneran urang masih hirup, lamun henteu mah, anggap weh keur nyear ilmu.
Lamun geus mandi geura solat ka ditu ka masjid. Ngariung, pa amprok jonghok jeung baraya urang saagama. Leketkeun tali silaturahmi, buledkeun rasa babarayaan supaya jadi hiji lingkungan anu pinuh ku rasa cinta. Anu didasarkeun karna lilahi ta'ala. Pastina loba pisan kagunaanana berjamaah jeung silaturahmi teh keur kahirupan urang.
Tingali sireum contona. Eta mahluk, leutik tapi bisa nyieun bangunan anu lipet-lipet tina awakna. Na maranehna make teknologi siga manusia kitu. Rarasaan mah henteu, maranehna ti baheula neupi ka ayeuna angger maka lengen hungkul. Tapi hasilna meuni pujieun, teu nyangka bet bisa kitu, mahluk anu sakitu leutikna. Na kunaon atuh bisa kitu, nya karana ku berjamaah. Leutik disuhun gede dipanggul, teu pahiri-hiri, kabeh boga kawajiban masing-masing.
Lamun geus sholat, usahakeun ngaji. Supaya lamun Ujang mangkat nyiar dunya dibekelan ku zimat anu henteu matak sangsara dunya jeung aherat. Ari ngaji teh, ulah ngan bacaanana hungkul anu digugulu, tapi kudu diaji harti jeung parentah anu aya dina Qur'an teh. Lamun geus ngarti, puntangkeun eta parentah dina hate, jadi hiji senjata pikeun ngalawan hawa nafsu urang anu sok digoeng-goeng ku setan laknatullah.
Lamun keur gawe, kudu junun, ulah ka bawa ku sakaba-kaba. Hate urang teh sok lemah, sok babari kapangaruhan. Henteu ti setan nya ti jelema. Kade tong aya hiji oge anu kaciwit kulit kabawa daging hak-hak batur. Jaga hubungan urang jeung jelema sarta hubungan urang jeung perusahaan atawa hubungan urang jeung Allah.
Teangan rezeki anu halal, ulah percaya ka omongan jelema anu ngomong kieu 'neangan duit haram susah, komo neangan duit halal'. Ucapan eta teh nandakeun jelema anu sasar, babari putus harepan. Da anu bener mah, rezeki, bagja, jodo jeung cilaka geus ditangtukeun ku Gusti Allah ti zaman azali. Urang mah tinggal usahana jeung nyiar tambahanana, nyaeta rezeki anu henteu disangka-sangka tea, kusabab urang geus pasrah sumerah kana jalan Allah. Anggap weh siga bonus anu Ujang tarima ti perusahaan.
Peutingna, ulah kakalayaban lamun euweuh gunana. Nu hade mah, sare di awal peuting, hudang di awal subuh. Eta geuning anu dipiconto ku Nabi urang teh. Nya lamun misalna urang kudu ngaronda atawa kagiatan lain anu meakeun waktu nepi ka peuting. Laksanakeun wae, tapi omat, lamun henteu penting-penting teuing mah tong dilakonan.
Didieu apal ujang teh keur kuciwa. Kuciwa ku rasa cinta, kuciwa ku pagawean, kuciwa ku kasuksesan atawa kuciwa kuciwa anu lainna. Wajar urang ngarasa kitu da ngarana oge jelema. Tapi sing inget, urang moal bisa menangkeun sakabeh anu dipikahayang ku urang. Da sarua batur oge meureun hayang siga Ujang. Hayang meunang awewe geulis, hayang benghar, hayang tentrem ayem, hayang sehat, tiis ceuli herang mata. Nya lamun kabeh meunang nu kitu, kumaha atuh anu goreng, saha nu daekeun, saha anu miskin, saha atuh anu di rumah sakit. Pastina hirup teh jadi monoton, na naon atuh bedana jeung malaikat.