Lincak
Lincak kuwi saksi bisu, awake dewe sak pejagong. Crito ngalor ngidul ora ono enteke. Ora kroso wektu pirang pirang jam nganti bokongku kroso tepos amargo kakeyan lungguh.
Crito karo sliramu anane mung bungah. Amargo kowe pinter nggowo roso. Sok-sok nganggo nyiwel pipiku saking gemesmu.
Kuwi kabeh ngelam-lam ono ing netraku. Mungkin saking kangene atiku pengen sak pejagong meneh karo sliramu. Gegojegan, crito bareng ngundhat undhat kenangan sing ora bakal ilang soko atiku.
Lincak kuwi saksi bisu. Dheweke sing krungu naliko kowe ngandharake rasa tresno marang aku. Alon nanging gawe atiku bengong koyo bagong konangan pas nyolong. Sauntoro ora bisa ngomong. Ora percoyo karo kupingku dewe.
Banjur aku takon ambal kaping pindho. Lagi aku percoyo menowo kupingku ora bakal cidro.
Lincak kuwi saksi bisu pas kowe ngelus pipiku kanthi roso. Nanging tak kipatke mergo iku doso. Jare romo iku ora keno. Iku larangane agomo arepo aku karo kowe uwis tresno. Suk nek kowe uwis ngadhep marang wong tuwo banjur disahke coro agomo mulo lagi keno. Opo maneh tandha tangan buku kembar soklat lan ijo ateges uwis dadi siji sing mulane loro.
Dino iki lungguh lincak iki awake dewe wis dadi siji. Mugo gusti mberkahi. Uripmu lan aku nggowo rizki. Urip bagya mulyo nganti tekaning pati.
