Di hiji lembur nu tenang, aya budak ngarana Ujang. Ujang th budak nu somah jeung resep nulungan batur. Sakapeung, anjeunna muru ka leuweung pikeun neangan kayu bakar jeung ulin di sakurilingeun situ. Hiji po, waktu Ujang keur ngalngkah di leuweung, anjeunna manggih hiji manuk nu keur tatu.
"Kasihan ieu manuk, siga-na aya nu nyrd," ceuk Ujang dina hatna. Manehna tuluy nyandak manuk ta, tuluy dirawat di imahna. Ujang ngado'a sangkan manuk ta bisa cageur deui. Sabada sawatara po, manuk ta mimiti cageur jeung bisa hiber deui.
Manuk th mulang tarima ka Ujang ku nganteurkeun ka hiji tempat nu ndah di leuweung. Tempat ta pinuh ku kembang warna-warni jeung cai anu hrang ngagenclang. Ujang ngarasa bungah pisan bisa ningali alam anu sakitu ndahna.
Sakitu asihna ka manuk, Ujang nampi deuih kadaharan ti manuk ta unggal minggu. Ti harita, Ujang jadi leuwih percaya yn nulungan sasama, sanajan mahluk leutik, bisa mawa kabagjaan jeung berkah nu teu disangka-sangka. Lembur Ujang jadi kawentar ku kajadian ta, sarta masarakatna jadi leuwih asih tur silih tulungan.
Ku kituna, Ujang hirup bahagia di lembur anu pinuh ku karukunan jeung kasaimbangan alam. Manuk anu kantos dirawatna og sering datang deui pikeun ngabagi kabagjaan jeung kandahan alam, jadi silih rojong dina sagala kahirupan.
