Jam 9 bengi tujune wis tekan Surabaya. Johan lega temenan. Dheweke langsung sumingkir supaya bisa leren. Lungane mak plencing kaya-kaya wegah ngewangi Nina lan Ardi sing kudu ngedhunake barang-barang saka bagasi.
"Ar, mreneo sedhela!" Johan ngawe-awe Ardi. Anggone ngedhunake barang wis rampung lan saiki wis katon sela. "Mreneo!"
Ardi saktenane gething. Ngerti okeh gawean kok malah lungguhan karo ngombe teh, babar blas ora ngewani wong liya sing lagi repot. "Kowe kuwi ra dong kok, Han. Nyebahi dadi wong!" Ardi misuh-misuh. "Yen kesel, aku ya kesel. Wingi entas seka Solo terus iki mau seka Malang lho."
Johan meneng wae, ngakoni yen dheweke kleru. Ardi sing misuh-misuh dienteni nganti marem. Wonge pancen katon lungkrah. Mestine kawit mau bengi durung adus mbasan ngerti pacare saka Jogja arep pindah kantor ning Surabaya.
"Pacarmu saiki nandi, Ar?" Mripate Johan jelalatan namatake omah sing isih petengan. Kamangka saiki wis jam setengah sepuluh kok Nina ora enggal nguripake lampu. "Wonge wis mlebu ta?"
"Iya wis mlebu. Nina jarene arep adus sik. Bar iki arep maem merga jarene mau ora kok ajak mampir memangan nang ndalan." Ardi mlirik. Wonge mangkel ora trima merga pacare digawe kaliren, ngebut lan ora diajak omong-omongan. "Ngawur kok kowe ki, Han. Tujune Nina ora masuk angin."
"Ealah jebul pacarmu ki wadulan ta, Ar."
Ardi namatake Johan sedhela. Kaya-kaya arep maca ulate Johan sing semrawut kaya entas diuyak demit.
"Kawit seka Nanggulan ki wonge meneng wae lho. Tak jak omong olehe nyauri cekak-cekak memengi kae. Gek lungguhe ning mburi dhewe kuwi apa aku kon bengak-bengok?"
Ardi raine kaya perengan watu gembel. Ulate pancen ora peteng ananging kaya jathilan ndadi. Mripate mencereng, ora kedhip lan awake kaku kaya reca. Johan kudu ngguyu meruhi Ardi sing dadi kaya ngono kuwi.
"Kowe wis ngerti aku arep crita apa?" pitakone Johan mbebeda Ardi supaya ora spaneng. Ardi panggah kaya kemau. Embuh yen digladenake gamelan paling bisa jingkrak-jingkrak jathil. Muga wae ora kerasukan demit kethek utawa celeng. Angel tambane!
