Maman inget omongan si Gopar, Si ontohod Kosim teh sok meped-meped si Onih mun keur nutu. “Malah pasti leuwih ti meped mungkul,” harita teh si Gopar nyakakak.
Maman muncereng. “Maksud ilaing naon euy?”
“Ah, uing mah karunya we ka didinya. Pamajikan dihakan batur, diantepkeun bae.”
Maman beuki nyeuneu. “Dihakan? Naon maksud sia teh?”
Gopar nyakakak. Bau alkohol merul tina napasna. Sigana manehna tas nginum di pangojegan tadi. “Ari pamajikan silang sok mawa beas loba kan ari balik di imah Si Kosim teh?” tanyana.
Maman teu nembal. Gopar deui-deui ngagakgak. “Na maneh teu mikir, piraku buburuh nutu sapajuan nepika diburuhan satengah karung? Memang nutuna sok meunang sakumaha? Dua karung? Hahaha.”
Maman kerung. Memang manehna oge mindeng heran. Tapi salila ieu mah nyangka Ki Kosim teh memang berehan.
“Yeuh aing mah karunya kam aneh, Man. Loba nu geus nyaksian, kadang-kadang pamajikan maneh teh sok diajakan kajero imah ku Si Kosim. Ngadon naon coba? Nu matak nyurigakeun mah ngajak kajero imahna teh pas pisan mun pamajikannana keur euwueh di imah.”
Lamunan Maman teh kaganggu ku sora reungit anu rabeng gigerun ceulina. Reungit bangkawakok! Maman terus nitenan deui intipanana.
Eh, itu, si mangkeluk teh kaluar ti dapur. Maman gancang narik awakna supaya teu kanyahoan ku Kosim anu tembong langsung nengetan kayaan. Cileuk kaditu, ciluek kadieu.
Hah, heueuh nyurigakeun pisan polahna teh. Tuh tembong manhena terus ngadeukeutan si Onih. Ngajak ngobrol. Tapi Maman teu bisa ngadenge naon nu diobrolkeun da rada jauh jarak manehna nyumput jeung tempat pamajikanan nutu teh.
Nu ngobrol tembong uplek. Maman nyaksikan pamajikanan kalan-kalan seuri. Tapi ari leungeuna mah terus nutu. Ari Kosim ngadon diuk dina tunggul kai.
Kira-kira lima menit, Kosim cengkat. Culak-ciluek. Terus ngadeukeutan ka si Onih. Manehna ngadon ngaharewos. Si Oneh eureun nutuna. Ngadon nyikikik baru neunggeul dada Kosim. Maman nguntab nempo kitu teh. Tapi menehna nyabar-nyabarkeun hate.
Nu ngobrol beuki asik. Kosim malah tembong nyekelan leungeun onih, terus ditungtun nuju ka dapur. Onih nurut. Nuturkeun bari rurat-reret ka sabudeureun tempat.
Di tukangan dapuran kapol, Maman tambah kekerot. Bener sigana kacurigaan si Gopar teh. Manehna nyaksian dua intipannana teh arasuk ke dapur. Ati-ati, Maman gancang ngadeukeutan jandela dapur. Tina sela-sela jandela nu geus bobo manehna bisa awas kajero dapur.
Tembong Kosim jeung Onih geus diuk pagegeye. Masih ngobrol bari pating cirihil seuri. Maman ngarampa bedog anu ngagaplok dina cangkengna.
“Sok atuh buka.” Sora si mangkeluk.
“Alim ah isin.” Onih nembalan. Tapi panonan ngadon ngadilak, semu nu ngajak.
“Ah, era ku saha. Pan euweuh sasaha.”
Onih cicing. “Sok atuh ku bapa dibukana.”
Leungeun Kosim langsung gerilya, mukaan kancing kabaya. Onih teu nolak. Teu lila awakna geus bulucun. Kosim oge gura-giru cucul-cucul. Duanana kalerab napsu.
Di luar jandela Maman mata simeuteun. Bener-bener teu percaya ku polah pamajikanan. Dasar awewe murahan! Paingan baheula ema make sababaraha kali nanya basa manehna ngajak ngalamar nyi ronggeng teh. Sigana ema geus boga dugaan.
Di jero, nu papuket beuki maceuh. Kosim ngahegak, Odah humarurung. Kosim beuki motah, Odah beuki sering aduh-aduhan.
Maman ngadegdeg ku ambek. Manehna oge heran kabina-bina. Tilu taun rumah tangga, can pernah salila hubungan badan manehna ngadenge pamajikanan humarurung siga kitu.
“Dasar bangkawarah!” ambekna geus teu kaampeuh. Sret, mesat bedog. Sebrut narajang panto. Nu papuket kaget. Maman teu talangke, ngayunkeun bedogna sababaraha kali. Sora humarurung nu pinuh ku napsu teh ganti jadi koceak maratan langit.(*)
