Nalika nulisake iki, nimas, bisa dak ceritakake yen aku iki rumangsa kangelan lan ngusahani kanthi ra gampang kanggo nyerati sak rapihing wilgati sing dak bisani, nadyan aksara-aksara kang metu saka asta iki karasa angel kanggo macak diri. Ananging, nimas, aku tansah terus ngusahani. Lembar-lembar wus dak peksa ngilang amarga dak anggep kurang pantes kanggo kok sawang mawi rupamu kang ayu iku. Pirang-pirang mangsi wus dak busaki uga amarga kurang endah menawa kabandhingana mring sliramu. Dhuh angel kanggo nggoleki seratan sing pantes, malah bisa wae aku iki ora bakal bisa nemokake tembung kang pas amarga sliraku tan bisa kaya pujangga.
Nimasku, sejatine manah ing janma manungsa iku dudu prakara sing gampang, sapa ta sing pesthi mangarti kajaba Gusti ingkang Maha Mangarti. Malahan, wong kang nduweni panggalih iku uga kala-kala bingung mring manahe dhwe. Lan uga sliraku iki kang tasih kena bingung ing ngartekake kang manah iki, sing dak ngerteni namung aku kudu tansah sabar lan ikhlas mring kabeh-kabehing kang bakal kadadiyan ing panggalih. Wingi esuk, sakdurunge aku nulisake iki, ndilalahe bisa ta nemu pirang-pirang tembung kang ngerti-ngerti mak sliwer ana ing rasa. Mangkene:
Sinawang ing bumi kana, kegawa nganti omah tan bisa lali.. Semana uga rasa iki sing tansah rinasa ana ing wiyati, tan bisa ilang amarga wewayangmu sliweran jroning netra nalika daktutup ana ing wengi.. pangrasa iku durung tuwuh nalika daksawang sliramu ana ing netra kanggo sing pradana. Ananging nimas, tan san saya suwi wiyati iki bisa owah diowahi dening Gusti, pangrasa namung bisa tinampa kanthi pasrah lan ekhlas tan ngarepi sing linuwih saka iki, kajaba nimas, slirane uga kagungan pangarep kang padha. Ora-orane sliraku ra gelem ngusahani, ananging namung wedi mundhak kuciwa ana ing buri. Nadyan nora ana janma manungsa sing sejatine pengen kuciwa, ta iya?
