Ing sawijining esuk sing cerah, aku kaget weruh jam wis meh tekan angka 6. Jebule wis liwat wektu kanggo siap-siap menyang kampus. Tanpa mikir, aku mbuwag selimut lan metu saka amben lan tumuju kamar mandi. Nanging, siji langkah aku jumangkah ing lantai, sirahku krasa lara banget. Aku ora nggatekake laraku amarga aku wis telat menyang kampus. Sakwise adus, siap-siap, lan pamit karo ibu, aku njupuk sepedhahku siap-siap mangkat. "Bu, kula budhal dhateng kampus". Kandhaku karo ngambung tangane ibu. "Iyo, ati-ati neng dalan, Nak". Kandhane ibu menehi pitutur marang aku. Sakwise salam, aku nguripno motor lan nganggo sarung tangan sambi ngiling-ngiling barang apa wae sing durung tak lebokno nang tas.
KEMBALI KE ARTIKEL
