Papagane ora kemaha, wingi nalikane inyong agep met godhong dhadhap neng wetan umahe Nini Carem. Nembeke baen ngidek latar, ndilalah lawange ngarep mbukak. Dheg! Inyong mandheg, kamitenggengen. Wong wadon sing metu sekang umahe Nini Carem kuwe jebule megin marakena jantunge inyong dheg-dhegan. Siti!
Inyong mandheg Siti ya mandheg. Pandeng-pandengan sedhela, karo meneng iya. Inyong megin nyawang, ngkana wis ndhengkluk. Mbuh merga ora wani mbuh merga ora gelem adu arep. Senajan mung sedhela, seklebatan katon genah srengate. Kayane Siti megin nyimpen kabeh sing wis keliwat. Ora kabeh ilang sekang atine. Ndhengkluke kuwe mbok menawa kepengin ngumpetna gugupe batin sing kelair neng sorote mripat.
Weruh Siti mandheg ndhengkluk ora gagian mlaku, inyong wani mbedhek angger dheweke rikuh lan bingung. Rikuh agep liwat baen ora takon ya kepriwe, agep takon ya bingung kepriwe nggulih ndhisiti. Mulane inyong sing ndhisiti omong. Mbari mereki dheweke.
"Ko? Nguja apa? Wis suwe?"
Siti mung anthuk. Megin ndhengkluk.
"Slamet waras baen mbok kabehan agi? Kon mbregodog sapa? Mboke apa bapane? Apa malah ko?" inyong takon maning. Nini Carem pancen cokan dejaluki tulung kon mbregodog dening wong-wong kenean.
"Mboke." semaure mung-mungan, meh ora krungu. Lirih pisan.
"Ora agi lara mbok? Inyong suwe ora liwat aring kana nggunung."
"Ora. Mung kepengin debregodog kaya biasane."
Inyong bingung arep takon apa maning. Pancen ya babarblas ora ngira agep ketemu karo Siti. Inyong amleng ngkana ya meneng. Madan suwe wong loro ngadeg ngayer-ayer meneng-menengan. Prawan ireng manis sing megin ndhengkluk kuwe ora ngreti angger inyong laten ngematna dheweke.
