Rangkud Ora Nonton Wayang
dening Ki Ali Jawa Ngapak
Rangkud agi ngandhangna jago jaline nalika Jarmoko teka. Mbari thongkrong neng pipir ranggap, Jarmoko udud ora nawani Rangkud. “Mengko mbengi ming Puraketa yuh, kang? Ana wayang neng alun-alun. Dhalang Mantep.”
Rangkud ora gagian semaur, malah mlaku aring ngarep umah, njagong neng tundhagan kambi nyawang kulon. Kuning layung sing mrekabak neng langit kulon kae mratandani angger mengko mbengi agep terang ora ana udan. Lumrah baen angger Jarmoko sing padha dene seneng wayang kuwe ajek dolan aring Puraketa.
“Gelem apora rika? Kiye tanggapan nggo ulang taune Banyumas.” Jarmoko jebule wis njejeri njagong. Kukuse udud nggo dolanan, desbulna gawe bunderan-bunderan pirang-pirang. Bungkusane rokok deulungna aring Rangkud, sereke sisan.
“Nabres temen. Somelekete lehe-lehe.” Rangkud semaur sewise nyumed udud. Ora kaya Jarmoko, kukuse ora nggo dolanan.
“Leh, rame kiye mengko. Dhalang Mantep, koh. Alun-alun mesthi kebek. Rika mbokan seneng wayang?”
“Seneng sih seneng, ningen kan ora kabeh dhalang inyong seneng.”
“O..brarti rika ora seneng dhalang Mantep? Senengane kur dhalang Gino, kaya kuwe?”
“Ya ora kaya kuwe, lah. Mantep ya seneng-seneng baen, senajan sing paling seneng ya tetep dhalang Gino.”
“Lah, sih deneng rika ngomong nabres? Mayuh, koh. Mangkat bar maghrib baen, boncengan.”
