Puisi | Sunyi Tanpa Bunyi

Kita bukan lagi sepasang mata,

Kita bukan lagi sepasang telinga

Kita bukan lagi sepasang tangan

Kita bukan lagi sepasang kaki

Kita bukan lagi sepasang lobang hidung

Kita bukan lagi sepasang buah

Kita bukan lagi sesuatu yg dua

Kita adalah sebuah kata yg hilang

Penuh genangan ketidakseimbangan...

Bahkan diruangan bergelap itu
Sunyi tanpa bunyi,
yg hadir kala itu hanya tetesan rindu dan seongok kenangan...

17/04/20