Awaaak, awak…! Merdhukun malah nambah-nambahi munyeng! Upama ora anut-anut Juwari, kanca kenthel nunggal gaweyan blantik raja-kaya, mesthine ora sangsaya kaya ngene iki anggonku poyang-payingan. Embuh! Aku iki dadi uwong teka ora jejeg, miyar-miyur. Mula ya ngene iki dadine. Coba, aku rewang-rewangana. Yen ana kang pirsa, tulung aku dikabari. Ing endi ana randha telu nunggal saomah?
Mbah Wikan dhukun Ngraci sing tak sowani paring weca. Aku bisa entuk pulihan lan bisa urip murwat kalamun aku entuk sarat masrut arupa rambute randha telu nunggal saomah. Mbah Wikan kuwi gurune Juwari. Biyen-biyene anggone golek bojo, penglarisan tekan tulak balak panyabaring tenung jengges, kabeh mau kandhane jare saka Mbah Wikan. Mulakna aku dadi semrinthil, kinthil marang akal-ikil trekahe Juwari.
Tak akoni. Aku pancen kudu golek pulihan jalaran wis kapusan melek-melekan. Dhuwit seket yuta amblas gara-gara Bank Gaib. Wis kaya ngono ndadak bojoku, Trinil njaluk pegat. Alesane anggone kangelan seprana-seprene muspra tanpa tanja. Dhuwit semono mau entuk-entukan saka adol sapi lanang telu kang sumeja arep kanggo nata omah. Mangka nyatane sing kapleter ngopeni sapi-sapi kuwi ora ana liya ya si Trinil dhewe.
Olehku golek sisik melik tak rewangi nungsang njempalik. Kaya wong edan ditabuhi, isin wirang tak lakoni. Aku thruthusan methuki kaur kesra alias modin ing endi-endi panggonan perlu golek keterangan. Jer kang nyekel data NTR, Nikah Talak Rujuk, kelahiran lan kematian mono pancen modin. Kepriye asile? Tobaaat, tobat! Anak putu aja ana kang nglakoni kaya aku. Aku malah padha digeguyu. Jian, sontholoyo!
Suprandene nalika dina pasaran Kliwon, ing pasar kewan Ngulakan, Juwari gita-gita methuki aku. Dheweke aweh keterangan yen sing tak goleki seprana-seprene wis ditemokake. Embuh saka sapa teka bisa-bisane Juwari weruh lamun ing desa Bendar ana randha telu nunggal saomah kaya sing tak goleki mau. Mula saka kuwi utamane aku muji sukur marang Kang Murbeng Dumadi dene anggonku iktiyar diijabahi lan sacepete kudu tak tanjihake.
***
“Kula nuwuuuuun…,” uluk-ulukku sinambi nata ati.
Anggonku uluk-uluk wis bola-bali. Nanging panggah wae ora ana wangsulan. Omah tembok cakrik lawas iki katon singub lan sepi. Cet temboke mbladhus. Gek pekarangane ora kopen. Nitik saka kahanane genah arang mambu tangane wong lanang. Saupama aku diakon ngecet tembok apa ngopeni pekarangan kasebut, mesthi bakal tak lakoni kanthi satulusing ati. Janji diijoli bodholan rambute randha telu sing manggon neng omah kuwi.
Ora weruh sangkan-sangkane, dumadakan saka arah mburiku jumedhul wong wadon adi yuswa mbagekake aku. Wong mau mesthi metu saka mburi liwat iringan omah.
“Oh, mangga Nak, mangga…! Pangapunten lho nggih, kula nembe ibut wonten gandhok wingking. Mila nggih mboten ngertos menawi wonten tamu. Mm, mangga lenggah nglebet.”
Aku manut sakreh-prentahe wong wadon kuwi. Kaya andhong katut jarane. Karo mlaku aku gagap-gagap miterang: “Kok repot piyambak ta, Bu. Keng putra wonten pundi?”
