Mohon tunggu...
Komarudin Ibnu Mikam
Komarudin Ibnu Mikam Mohon Tunggu... Wiraswasta - Founder Sekolah Alam Prasasti Bekasi

Sekolah Alam Prasasti, ruang memuliakan dan membahagian manusia

Selanjutnya

Tutup

Puisi

Serial Si Kacung, Jawara Ulung Kali Bekasi (3): Makan Tuh Pecakan Jengkol!

18 Oktober 2009   18:00 Diperbarui: 26 Juni 2015   19:35 632
+
Laporkan Konten
Laporkan Akun
Kompasiana adalah platform blog. Konten ini menjadi tanggung jawab bloger dan tidak mewakili pandangan redaksi Kompas.
Lihat foto
Puisi. Sumber ilustrasi: PEXELS/icon0.com

Makan Tuh  Pecakan Jengkol! “Byuuuur…” Aer kali Bekasi pecah. Segedebongan badan manusia nyebur ke kali. “Waaaah………hsssstttsadff,,,,panaaaassss………….” Ternyata si Kacung, Jawara Ulung dari Pinggir Kali Bekasih. Anehnya, tangannya kagak abis-abis mengibas-ngibasin celana kolornya. Biar aernya keluar masuk. Berganti. Jadi bisa ilang panasnya.  “Huuuh…untung bini tua. Kalao bukan bini tua udah gue embat….gue bikin copot palanya…….” Sembari itu, ia nikmatin aer malam. Sekalian buat ngelatih elmu dalem dia. Kacung jadi inget Kong Napih. Salah seorang gurunya dari Kampung Dua. Sekarang Jakasampurna, Bekasi Barat. Kalo udah kelar maen pukul. Biasanya ujian terakhirnya nguyur. Jalan di aer sepinggang. Kalau dulu di kali Bimas yang dalem banget. Jumbleng kalo ngeliet ke bawah. Dan, serem. Cuamn disitulah tantangannya. Berani kagak. Cuman bukan Kacung kalau cuman segitu aja ngeper. Dia lakonin semuah. Zaman itu, kalo bocah Bekasi kagak punya maenan, dianggap kecil. Kagak diorangin. Kalo sekarang ibaratnya kagak sekola kali ya. Nyang kagak sekola. Kagak dianggap orang. Terus dianggapa apa? Kunyuk kali….. Kacung mengambil napas. Kakinya gerak-gerak supaya kagak tenggelem. Tangannya mulain digerakan. Menyibak arus. Menghantarkan udara dingin supaya minggir. Diganti aura panas. Dengan sekali entak, dia lumpat ke atas. “Ciaaat….” Byuuuuur…… Itu baru jurus pertama. Jurus keduanya. Ia bertahan. Nyelem gak. Naek juga gak. Ngambang. Tangannya muter kayak roda sampi. Semakin lama makin kenceng. Sehingga arus aernya pun berbalik. Kalah dengan terjangan elmu Kacung. Itu nyang disebut Elmu Buaya Mabok. Karena mabok ampe aaer dibalikin. Padahal cuman sesaat. Pas elmunya abis, aernya balik lagi. Namanya juga mabok. Otak ama kepala dilupain dulu. Pas dirasa cukup, Kacung naek ke darat. Kacung gak langsung pulang. Dia mampir ke rumah Asan. Ce esnya. Dari jauh, rumahnya Asan keliatan banyak orang.  Kacung gak langsung masuk. Dia mindik-mindik. Malu ama baju dan celananya komprangnya yang basah. Rumah Asan gak gede-gede amat. Cuman seukuran lapangan bulutangkis dah kalo sekarang kira-kira. Rumah itu tebagi dua bagian. Pertama, gedek. Halaman depan yang buat ruang tamu pake jaro. Keliatan  banyak orang nggerombol. Kayaknya di dalam ada yang lagi tiduran. Kacung liat ada si Boih. Nah, Boih keluar buat pipis. Namanya juga zaman dulu. Masih banyak kebon. Kalao kebelet tinggal cari tempat yang rada gelap. Langsung dah….seeer. berhubung banyak orang di Boih jalan agak jauh. Ke arah puun ninjo. “Ih….” “Eiiit……” Boih langsung pasng kuda-kuda. Panggilan Kacung bikin Boih kaget. “Gua…kacung…kacung….” “hwaaa…gua kira sapah. Gak tahunya elo bang Kacung….” “Lha…entu baju ama celana basah semuaaah? Kayak kucing kecebur kalenan…darimana bang?” “Diem luh. Gua lagi namatin elmu…” kilah Kacung. “Hi..hi….” Boih nyengir kuda, “gua tahu…abang lagi berantem kan ama mpok? Emang kalah? Kan jawara…..?” “Halaagh…udah lo diem….biar kata jawara, bini tua mah malu gua ngelawannya…Ginih….elo selesin kencing. Kalo diminum juga gak ngapa-ngapa…” “Ih..abang…” “Kalo udah…ntar lo masuk ke rumah Asan. Bukain pintu belakang. Sekalian pinjemin baju ama celana gua malu. Eh, emang di rumah asan ada apa she. Koq rame-rame?” “Lha…emang kagak tahu. Entu si Asan kan lagi sekarat…..” “Sekarat? Emang ngapah? Kemarin masih sehat…” “Kagak tahu bang…katanya mah kesambet buaya  putih……” “Ah..nyang bener aza luh….udha sono cepetan kerjain…” “Ya. Abangnya sonoan, gua kan mao kencing….” “Ya udah. Gua tunggu di belakang rumah….” Asan-Kacung-Boih-Rinin kayak baju ama celana. Di sono ada Kacung, pasti ada tiga sisanya. Jadi, udah kayak sodara aja. Gak berapa lama, pintu kayu terdengar bunyi. Pintunya Cuma selembar kayu yang dibarisin. Jadi kayak papan. Diiket pake kayu yang melintang tiga baris. Atas tengah dan bawah. Buat nutup cuman direbahin aza. Terus diganjel pake kayu. Gak tahunya Boih gak sendirian. Ada Romlah bininya bang Asan juga nemenin ke belakang. “Abis latian di kali bang….” “IYa Rom…..” “Waah…kasian. Udah cepetan ganti baju. Ama sekalian ini masih ada kembang duren ama jengkol pecak…..” Denger kembang duren ama jengkol pecak, hormon gegaresan si Kacung naek. Aer ludahnya turun naek. Bibirnya mendadak basah.  “Glekkk…..” ludahnya sendiri ketelen. “Ah…elo Rom….kagak usah….” “Halagh…pake nolak. Emang gua kagak tahu berok lu Cung…” “Udah ke belakang ganti baju….” “Hee..h.e..h…e…” tawanya mekakon. Ketawa bukan. Nyengir kagak. Pas balik lagi. Tudung saji udah dibuka. Nasi udah di taro di atas piring kaleng. Perasaan kacung kagak beraturan. Ia ibarat kucing kagak makan ikan tiga bulan. Langsung aza nasi putih khas dari Sukawangi dicogroh. Jengkol pecak ditublekin setengahnya. Terus, kembang duren dicomot separo. “Ih..ayo bareng….” Nawarin si Boih yang dari tadi cuman bejegir doang. Nawarin dengan kedipan mata isyarat. “Gak bang, udaaah kenyaaang…..tadi di rumah udah makan bang…” Boih cuman berdiri mematung. Ia  paham kedipan mata itu pertanda kalo dia gak boleh ikut makan. Matanya cuman melotot ngeliet si Kacung gegares. “Hmm…kalo makan jengkol aza lupa ama temen….” “Asan ngapa Rom….” Sembari keciplak, si Kacung nanya….. “Gak tahu bang…pulang-pulang dari lor…langsung kejoprak….” “Kagak ada mula-mulanya?” “Iya bang….” “Kata orang sih kesambet….” “Jadi kesurupan….?” “Iya kali bang…..” Kacung mengernyit. Dia tahu betul si Asan, ini pasti akal bulus doang. Gak mungkin orang sekaliber Asan kalah ama jin kali Bekasi. Kembang duren. Biasanya kan kalo biji duren lagi mentik. Ngeluarin kembang. Pas jam 2-3. Biasanya pada jatoh. Nah, kalo dipungutin. Biasanya dimasak. Cuman pake bawang-cabe-mecin. Ditumis. Dicampur pake mengkudu juga ueenakkk…. Kalo jengkol pecak itu cuman jengkol digarang. Diatas genteng. Di tungku bagian belakang. Abis digarang aampe item. Digedigin. Biar pipih. Agar ancur. Sekalian kalo ada engkong-engkong yang makan, gak terlalu keras. Bumbu pecaknya cuman cabe ijo diancurin. Diganyang. Terusdikombinasi ama cuka dikit. Plus, dikasih aer dikit. Woooah…..gak ada yang ngalhin dah! Jengkol gitu lho…. Kacung mikir. Rasa-rasanya dia tahu apa yang diamauin sama Asan. Sebab, waktu dia ngelamar Marfuah. Bini kedua. Si Asan juga lagi ngelirik si Juah. Agar bini dan anak-anaknya ngerestuin, ini cara si Asan. Cuman, sebagai teman yang senasib, kacung mau bantuin Asan. Abis gegares. Kacung ambil aer di kendi. Minum kagak pake gelas bamboo. Langsung aja kendi di cekek. Di selodorin ke mukanya. “Heeeehhh…..” atob dah. “Alhamdulilllahh…emang masakan luh enaq Rom…..” kata Kacung. “He..he…he..makasih bang…” Romlah tersipu di puji. Sejujurnya, Romlah menaruh hati sama Kacung. Cuman karena keduluan Asan, yang lebih tua dari KAcung. Akhernya, san yang duluan ngelamar. Kacung jalan ke ruang depan. Biasa, jalanya rada belagu. Dada dibusungin. Langkahnya atu-atu. Matanya cuman nyorot satu arah. Sok wibawa. Tamu yang laen langsung mundur. Di sebelah kiri dan kanan ada dua anaknya yang rada gede. “Ambil aer putih…..” Gak berapa lama aer putih di gelas bambu. Si Kacung langsung komat-kamit di atas gelas itu. Terus dia minum. Eh, gak dikumur-kumur doang. Agak lama…pipinya kembung ke kiri. Ke kanan.. ke depan dan belakang. Dilanjut dengan colokan telunjuknya. Ke dinding gigi kanan atas. Terus, ke dinding kiri atas. Di jamin semua jigong yang berasal dari jengkol pecak dan kembang duren jatuh. Kagak besisa. “Groook….groook…..krwoowook….” terdengar bunyi. Mata Kacung merem. Padahal bukan merapal mantra.Di hatinya ketawa kegirangan….”mampusss….luh. makan neh jigong gua….! Kacung nahan napas. Laluu……”sroooooot……..brot!” Kumuran di mulut langsung disemprot ke muka Asan. Kayak blangwir nyemprot aer. “Hwwaaaa…..ini aer apaaaa….?” Asan langsung jejeritan. Orang-orang mikir ini karena aer itu bekas mantra-mantra. Padahal bukan. Asan jerit saking baunya…… Mata Asan melotot. ….hatinya ngomong, “sialan gua dikerjain Kacung…..” Kacung paham gelagat. Si Asan mau membalas. Cepet-cepet dia megang jempol kirinya Asan. “Sebutin nama lo darimana…dan mao apa…..” sembari itu, mata kiri Kacung kedap-kedip….mengisyaratkan sesuatu…… …..Asan kayaknya paham…”Bruuuuk……….”dia langsung ambruk.. “Astagfirullah…san..san nyebuut..nyebuuut….” Kacung terlihat kaget. Badannya Asan digerak-gerakin. Gak berapa lama….Asan ngomong…… “Romlaaah…….” Manggilin bininya. Si Romlah bergegas…”iye bang…kenapa?” “Itu….tanah yang sebelah kidul buat eluh ya…..” Romlah terkesiap. Dia mikir kalao si Asan, lakinya bakal meninggal dunia. “Udah baaang…jangan ngomong gitu…..” “Terus…..tanah yang di Tambelang buat si Usin, anak kita….” “Rumah ini bang…?” “Rumah ini buat si bontot……” “Lha….terus kebon yang di Muara…..? “Itu mah jangan diapa-apain……” “Emangnya buat apa?” “Itu buat gua kawin lagiii……….” Huuuuuuuuh……………. [nyambung ntar kalo mood…..] Komarmikam.multiply.com

Follow Instagram @kompasianacom juga Tiktok @kompasiana biar nggak ketinggalan event seru komunitas dan tips dapat cuan dari Kompasiana
Baca juga cerita inspiratif langsung dari smartphone kamu dengan bergabung di WhatsApp Channel Kompasiana di SINI

Mohon tunggu...

Lihat Konten Puisi Selengkapnya
Lihat Puisi Selengkapnya
Beri Komentar
Berkomentarlah secara bijaksana dan bertanggung jawab. Komentar sepenuhnya menjadi tanggung jawab komentator seperti diatur dalam UU ITE

Belum ada komentar. Jadilah yang pertama untuk memberikan komentar!
LAPORKAN KONTEN
Alasan
Laporkan Konten
Laporkan Akun