Jenengku Angel. Aku nduweni rong kanca cedhak kang wis berteman karo aku wiwit TK nganti ana ing tingkat SMA saiki, jenenge Desi lan Ella. Wektu kita bertiga isih ing tingkat SD lan SMP, kita tansah dolanan bareng, sinau bareng, bisa dietung kita bertiga kaya perangko, tansah nemplek! Sanadyan saiki kita bertiga ora sa sekolah, nanging kita tetep cedhak lan asring kandha ngenani pengalaman piyambak-piyambak. Nanging, sabenere kita uga tau nduweni masalah kang cukup gedhe saengga nyebabake kita sempet ora cedhak malah meh mungsuhan.
Carita iki awit wektu kita bertiga miwiti proses pendaftaran kanggo menyang SMA Negeri. Wektu iku, kita kompak milih SMA Tugu, yaiku SMA 1, 3, lan 4. Nanging emane, sing berhasil ditampa mung aku lan Ella. Kesibukan kita ing awal SMA uga diwiwiti.Â
Aku kang wiwit numuti kepanitiaan sarta duta sekolah, Desi kang numuti organisasi OSIS ing sekolahe, lan Ella kang luwih akeh ngentekake wayah diluar sekolah. Beda sekolah tamtu pangaruh ing kesibukan lan jadwal kita kang seje, saengga nyebabake kita saya padha-padha adoh-adohan. Nanging, ing siji dina, Desi ngupload foto wong loro karo Ella ing instagrame. Aku weruh kae karo kaget. Padahal, menawa aku ngirim pesen kanggo ngajak dolanan, ora tau entuk walesan saka dheweke kabeh wong loro. Saka kedadeyan iku aku molai mikir, apa aku nduweni kaluputan karo dheweke kabeh berdua? Nganti pungkasane, kita bertiga uga ketemu lan aku nakokake ngenani bab iki marang dheweke kabeh.
"Sadurunge, aku nyuwun pangapurane ya rek yen aku nduwe salah menyang kowe kabeh. Nanging aku temen arep takon, awake dhewe iki geneya kok aku ngrasa awake dhewe wis seje lan adoh?" jareku kanggo miwiti pacaturan ing wektu iku.
Dheweke kabeh uga kaget aku takon kaya iku. Mbutuhake wayah kira-kira 2 menit kanggo pungkasane dheweke kabeh arep njawab.
"Ora ana kok, Ngel. Ora ana kang salah. Aku padha ella mung kedher deleng kesibukanmu meh saben dina lan kita ngerasa kowe wis nduwe akeh kanca anyar ing sekolahmu, dadi kowe wis ora butuh lan ora arep berteman karo aku lan Ella maneh." Desi njawab pitakonku.
Gantian, aku kang kaget. Sebab apa dheweke kabeh bisa mikir menawa aku wis ora butuh dheweke kabeh maneh? Padahal dheweke kabeh wis aku anggep sahabat, dudu mung sekadar kanca. Akhire, aku uga njajal ngandharake marang dheweke kabeh kepriye sudut pandangku.
"Ngene loh rek. Aku nyuwun pangapurane yen ana salah menyang kowe kabeh, nanging aku isih tetep anggep kowe kabeh kanca tekan kapan wae. Kowe kabeh kancaku saka cilik tekan gedhe ngene, ora ndean aku nglalekake kowe kabeh ngono wae. Awake dhewe bertiga wis akeh nglakoni sakabehe bareng, mosok saiki adoh-adohan? Aku ora ndean nglalekake kowe kabeh, rek." aku njawab sinambi ndeleng dheweke kabeh berdua.
Dheweke kabeh wong loro uga bali meneng. Swasana wektu iku kaya sedhih lan haru amarga pungkasane kita oleh kandha bertiga kaya dhisik.
"Awake dhewe berdua nyuwun pangapurane ya, Ngel. Awake dhewe sempet ngadohi kowe, sempet ora ngereken kowe. Awake dhewe mung iri kowe wis nduwe kanca akeh saliyane awake dhewe, lan awake dhewe ngerasa kowe nglalekake aku lan Desi. Nanging saiki wis kowe ngandharake, aku lan Desi nyuwun pangapurane yo." Ella njawab perkataanku.
Ora suwe saka wangsulan Ella, Desi uga melu ngomong. "Iyo, Ngel. Aku nyuwun pangapurane yo. Tekan saiki awake dhewe kudu kancaan kaya dhisik maneh, awake dhewe kudu asring dolan bareng maneh. Mengko awake dhewe carita akeh bab anyar ing sekolah awake dhewe piyambak-piyambak!"
