Engkau mengantarkanku pada realita paling fiksi
Seperti puisi-puisi Nizar Qabbani
Yang membawakan agama cinta
Pada hamba yang kekurangan aksara
Untuk domba yang kehausan di Sahara
Engkau datang mengarungi samudra pikiran
Yang bersandar di pelabuhan mataku
Serupa perempuan
Menyelinap pada celah-celah senja
Lenyap oleh dinding-dinding hampa
Keesokan harinya