“Lapo maneh?”
Durung Tarno mudun soko montore, emake Lastri sing kebeneran lagi nang emper langsung mecucu. Tarno njagang sepeda montore. Helm teropong sing wis dicopot, nang tangane, disampirno nang spion. Rambute sing dowo semrawut.
“Pingin nginguk sampeyan,” omonge Tarno karo ngelungno tangane tengene, ngajak salaman.
Emake Lastri sing lagek nggendong putune meneng ae. Lek Lastri lara ati karo Tarno, emake luwih maneh. Ora ditampa salame, Tarno narik tangane maneh terus dingge ngusap ponine sing nutupi rai.
“Sampeyan sik lara ati, Mak?”
“Menurutmu?” saure emake Lastri sinis.
“Iyo aku salah. Aku kate njaluk sepuro.”
“Gak penting.”
“Mak...”
Asline ngunu Painem ora tego ndelok raine Tarno. Lastri karo Tarno wis koncoan kaet cilik. Biasa dolanan bareng. Painem wis nganggep Tarno koyo anake dhewe.
“Turu ta iku, Mak?”