[caption id="attachment_204220" align="aligncenter" width="400" caption="ilustrasi dijupuk saka gudangkartun.blogspot.com"][/caption]
"Muleh ae lah, Pak Joko lho gak onok, kosong."
"Gak usah, nongkrong nang kantin ae."
"Gundulmu! Lak malah ketemon kene ngko."
Tomin meneng ae ngrungokno kanca sak kelase padha udur-uduran. Jam terakhir kosong. Pak Joko, guru Bahasa Indonesiane ora mlebu mergo lara. Arek-arek lanang sing jumlahe telung puluhan iku akhire kompak mbolos. Cek ora ketemon, arek-arek iku metu siji-siji. Kelas paling pojok, pinggir tembok paling tepak lek ngge ngene-ngene iki. Tomin sing asline ora pingin mbolos gelem ora gelem yo melu mlompat tembok mburi kelase. Tas'e diuncalno dhisik cek ora nyantol nang kawat sing dipasang nang duwur tembok pager sekolahe.
"Maen PS ae ta Min?" takone Edi.
"Gak, gak duwe duit aku," saure Tomin.
"Halah, sediluk ae. Sak jam ae."
"Gak, aku muleh ae."
Kanca-kancane Tomin padha umek lek kate dolan dhewe-dhewe. Ono sing milih maen PS, ono sing ngajak nang warnet. Arek lanang sak kelas mencar dhewe-dhewe. Ono sing nang warung, ono sing nang pinggir dalan, ono sing mandeg leren nang terminal, ono sing milih langsung mulih kaya Tomin.