Sing jenenge Diman iku lek umpama paribasan Otot Kawat Balung Wesi. Sakjoke kenal Diman, Wiji durung tau eruh Diman lara utawa sambat lara. Boto njaba njero. Ning jenenge menungsa mesti ono pengapesane. Pengapesane Diman teka mergo kekeselen lek kerjo. Masio mangan ora tau telat, turu yo penak jenenge hawa ora iso dilawan. Wong lanang iku akhire ambruk, gering.
Lek biasane isuk tangi dhewe, dina iki Diman ora tangi-tangi. Jelas bojone sing ayu dhewe kae langsung bingung. Diceluki ora semaur, mbareng diparani nang kamar sik mlungker. Wiji masio kaya garangan ning ora goblog. Bojone sing biasane sregep jelas ono opo-opone lek yahmene sik mlungker.
"Budal dhewe ya?" omonge nang anake sing mari didulang.
"Emoh, diterno Pak'e."
"Pak'e sik turu kae."
"Digugah no, wes awan."
"Pak'e kesel. Budal dhewe ngko sangune tak tambahi, ya?"
Tomin cilik krungu sangune ditambahi jelas seneng. Mari nampani langsung arek TK iku langsung budal. Sekolahe yo ora adoh, ora perlu nyebrang embong dadi aman. Mari anake budal Wiji nerusno pengaweane. Jam sepuluh bojone durung ngalih saka kamar.
"Pak...maem sik," omonge nang bojone.
"Emoh," saure Diman sing wes melek.
"Lha sampeyan lapo, nggak enak ta awake?"