Mari kawin, Wiji karo Diman ora langsung nduwe omah dhewe. Wong iku yo ora gelem nunut nang omahe Diman. Wiji Diman milih ngekos cedek pabrike Wiji. Kos sing mung sak kamar iku ukurane kurang luwih telu ping limo meter. Nang kos ora mung Wiji karo bojone sing nyewo. Ono sepuluhan kamar sing ukurane bedo-bedo. Kamare Wiji Diman lumayan jembar mergo dingge wong loro. Jedinge nang njero kamar, masio mung iso ngge lungguh wong siji, lek wong loro mlebu bareng ngadeg lagek iso.
Nang pojok mburi, sebelahan karo jeding digawe masak. Perabotan piring gelas sak kompore nang nduwur mejo cilik. Kasur cilik, ora atek dipan, nang ngarep mepet lawang. Lek bengi wong loro iku turu sebelahan karo montore Diman.
"Rodok rono."
"Rodok rono ngendi maneh? Iki wis pinggir."
"Sumuk ki lho."
Wiji sik usrek ae.
"Lha trus aku mbok kon turu nang ndukur montor ngunu?"
Wiji mecucu.
"Turu ki meneng, ojo usrek ae."
Lek awal-awal kawin biyen wong loro iku jarang gembrah, sik seneng. Kasur sak uplik yo ora masalah. Saiki ben kate turu mesti umek.
"Kecut!"