Lihat ke Halaman Asli

Jugarit

Customer Care ISP II Kabupaten Manchester

Trauma Aja Diturunake

Diperbarui: 25 Januari 2023   16:15

Kompasiana adalah platform blog. Konten ini menjadi tanggung jawab bloger dan tidak mewakili pandangan redaksi Kompas.

Cerpen. Sumber ilustrasi: Unsplash

Sakwise aku mulih sekolah kaya biasane, dolanan bal-balan neng lapangan cedak kampungku. Masiya kampungku dina-dina iki rame, ora kaya biasane. Biasane rame karo wong-wong sing seka njaba kutho golek iwak dinggo kulakan, ramene ya mek isuk sampe awan, ning pasar utawa sing kerep diarani TPI. TPI kene kondhang sak provinsi, kamangka TPI kene sing nduwe asiling segara seka kerang, teripang uga iwak jenis apa wae ana. Ananging sing mesthi kondang yaiku kakap uga kerapu. 

Nanging dina-dina iki rame karo wong-wong sing nganggo sragam, tentara, polisi kadang satpol PP, uga wartawan. Uga ana mbak-mbak, mas-mas sing nganggo sragam jas sing penggaweyane gawani karton gedhi ana tulisane. Jarene Bapak, telung dina engkas ana sing diarani relokasi utawa penggusuran. 

Aku seneng, kanca-kancaku seneng merga yen ana wong gawa kamera karo nyorot mbak-mbak sing nyekel mik, bal-balan e leren sautara. Leren amerga isa delok mbak-mbak sing omong karo madep kamera, jarene isa mlebu tipi. Terus, sing tak krungu seka omongane Pak RT yen bakale kabeh sing ana neng kampungku bakal dipindah menyang panggonan omah dhuwur sing diarani rusun. 

Kapan kae, aku isih nganggep rusun iku jeneng desa sing paling ana ning sanding kampungku. Tapi, sak bare Riwan,kancaku bal-balan tekon menyang Pak Sujito, guruku SD. Jebule, rusun iku arane bangunan sing modele tingkat lima sampe pitung lantai. Walah, malah tansaya seneng amerga sak umur-umur aku urung tau urip neng lantai sing dhuwur. Mikirku, isa wae delok kutha, isa ndelok alun-alun, opo meneh yen ana sing nyumet kembang api mesthi ketara kabeh. 

Nah, yaiku mikirku sekitar rolas tahun kepungkur, nalika omahku, omahe tanggaku, omahe likku sing kabeh penggaweyane dadi nelayan, digusur amerga ana proyek pemerintah. Nanging, saiki keadaan e wis beda aku wis dadi mahasiwa, sing tau ngrasakne penggusuran. Aku isih kelingan, nalika aku krungu arep anane penggusuran neng kutha liya. Aku, ngajak kancaku dingge melu protes, Riwan. Pancene de'e dudu mahasiwa kaya aku, tapi pada taune ngrasane penggusuran kaya aku. Riwan ya setuju, amerga sabendina warung kopine sing neng kantin rusun isih nunggak bayare, disegel.

Aku karo Riwan budhal, nganggo dhuit dhewe, sak isa-isane urun tenaga, urun pikiran kanggo korban. Teka neng lokasine, rasane meh padha, ambu-ambu iwak amis, wong-wong sing metu omah karo nyandhak kasur, lemari, tv. wong-wong lanang sing ngumpul neng posko, karo gawa, spanduk, rontek. Nglokro, kaya wong ngampet nesu ning pawakane ketara pasrah. Eluh tangise wis entek. Ora mung warga kana, uga ana mahasiswa sing seka kampus liya, ketara seka almamatere. Riwan sing kulina kebal kena panas tanpa mikir, mudhun motor langsung mlaku menyang posko, sajake semangat, ketara anggene nyincingne lengen kaose. Ketarane, wong-wong iku mesthi arep ngadhang aparat.

Seka kabare, iki wis surat peringatan terakhir. wong-wong ketara wis putus asa. Nanging, ketimbang melu ngadhang aparat, aku milih marani bocah-bocah lanang bal-balan neng cedhake panggonan parkir relawan. Neng lapangan kana uga ana sekitar sepuluh prau sing diwalik, ana sing wis ditulisi "dijual". Didelok seka tingkah polahe ketara banget, sebagian mesthi ana sing mikir kaya aku. Kaya bakal ora ana apa-apa ora ana masalah.

"Hee dhik, jenengmu sapa?" takonku

"Yudi, ,mas" Saurane bocah sing lemu, merga sajake ora melu bal-balan malah asik anggene lungguh neng ngisore wit, ndelok kancane bal-balan.

"Omahmu ya melu digusur, Yud?" takonku marang Yudi.

"Aku ra nduwe omah, Mas" jawabe Yudi karo ngemut permen.

Halaman Selanjutnya


BERI NILAI

Bagaimana reaksi Anda tentang artikel ini?

BERI KOMENTAR

Kirim

Konten Terkait


Video Pilihan

Terpopuler

Nilai Tertinggi

Feature Article

Terbaru

Headline