Indonesia iki tanah pusaka,
Ning dalem dhateng Sabrang ing raga,
Kaya leksana tanah pamuja,
Ingkang karsaning Gusti Allah,
Bumi tunggal pribadi rasa,
Dalam susana wengi tanpa alas,
Segara luas mentas jenenge,
Ngendi wong tanpa nagara
Bumi pertiwi iki ora nduwe bandha,
Pareng kaya leksana langit saka dhasar,
Nanging nanging tanah iki mesthi ageng,
Ing ngarepeke kita-kita warga.
Saking Puncak Jaya ing ngisor samudera,
Sukma bangsa Indonesia saling mewujudkan,
Bhinneka Tunggal Ika jaman dahulu,
Sampai sawetara taun wis padha mengerti.
Loro-loro wong ketunggal belah,
Adoh rasa syukur ana ing ngarepe,
Supoyo kita sami bisa kasujatian,