Sawah (05) Kangen kahanan wektu semana
Kasunyatan sik ora iso tak selaki yoiku rasa tresna kang ora iso tak simpen neng ati iki plas ilang koyo kabur kegowo bayu amergo kahanan sik ora kiniro, ora iso tinemu nalar, mbiyen srawung  ing karang padesan kene wektu isih padha cilik-cilik ora mbedakno sugih lan mlarat ugo ora mbedakno lanang lan wedok..
Ora mokal koyone isih lagi wae wingi wae, sakdurunge pagebluk corona iki nemaki bumi Nusantara iki, iseh kelingan wektu aku sekolah dasar ana  wong kang dadi kancaku sakelas, soko kuto  neng ndeso iki melu bu like.
Amergo kahanan ekonomi keluargane sik ora kepama dadi kancaku nganti  aku SMP lan SMA lan iki anane crita katresnan kang ora iso tak lalekno saka atiku.
Bagas kang bedo rupane karo kanca ing padesan kene rada keturunan tionghoa jawa kang rupane bagus seprapat jawa lan cina, melu bu like ing  desa kene sengaja amerga karepe wong tuwane kala semana,
Januari kang ora iso uwal saka atiku, abot rasane  amergo kahanan, kahanan kang ora iso uwal soko ati ing njerodada iki.
"Opo kudu nguripke maneh kahanan semana mba ? " pitakone lik Pur kang wes suwe melu ewang-ewang ing ngomahku
 '"Nguripke sik kepiye lik?" pitakon baliku marang deweke" ngapunten mbak pendapa niko sakniki mamring, mergo korona lan
 "Ora lik, ora aku saiki lagi fokus kuliah, ora arep tak gawe sepi maneh, ning lik..." taksih kemutan  kala semanten to mba?"
"Bner lik, yen kelingan ing pendapa ngarep kae aku ketemu lan pepisahan, apesku lik"
