[Cerkak Banyumasan] Garan Kudi

[caption id="attachment_210158" align="aligncenter" width="240" caption="Kudi (http://retno-retnosnakale.blogspot.com)"][/caption]

Garan Kudi

Cerkak dening Agus Pribadi

Inyong esih nglogog kaya garan kudi. Kepriwe ora nglogog nek tinemu kahanan sing kaya kiye. Inyong urung ngrilakna nek biyunge nduweni kekarepan sing ora kegambar seurunge. Jyan ora kegambar babar blas...

Mangan ora enak, nginum ora nikmat. Ngopi ora krasa kopine. Ngeteh ora krasa tehe.

Nglangute inyong tambah nalika udan gemebyur mudhun neng awal musim udan kiye. Suarane gemubruk neng nduwur gendeng kamar umah sing urung ana ternite. Atine inyong kaya derontok-rontokka.

Inyong anak semata wayang, umure 30 tahun nanging urung mbojo. Biyungku wis limang taun dadi janda. Bapane wis ninggal sebubare nyandang lara sing ora bisa detahan. Lara ora gelem madhang. Wetenge dadi kempes kaya ban montor sing gembes bes. Biyunge nggoli nggembor ora kira-kira. Tangga se-RT padha krungu, banjut akeh sing padha teka. Ngrubung biyunge sing lagi ngepi bapane sing wis depundhut neng Gusti Alloh.

“Bapane...inyong melu...!!!” Biyunge nggembor seporete. Inyong mung mingseg-mingseg.

“Wis, Yung. Ora ilok nangisi wong sing wis seda kaya kuwe,” inyong ngeneng-ngenengi biyunge, tapi nggembore malah tambah seru.

“Bapane....inyong esih tresna maring sliramu, inyong aja detinggal...!!!”

Wong-wong padha ngrubung. Bingung olehe arep nulung.

***

“Gus, inyong arep ora mbojo maning. Inyong arep tetep urip dadi jandane bapane ko,” omonge biyunge sewise 3 wulan bapane seda.

“Ya, syukur Yung, nek kaya kuwe kahanane. Ya nek mbojo maning biyunge wis ora patut, wis nini-nini.”

Banjut inyong karo biyunge kemutan keapikane bapane nalikane esih sugeng. Bapane wong sing semangat uripe. Ora tau ngeluh. Sregep nggoli kerja lan eman maring anak bojo. Nek duwe kekarepan, ora gampang mundur nek urung kesembadan.

Nek ana wong mampir bungahe ora eram.

“Ngeneh padha medangan. Kiye rokoke anu nembe tuku neng warung. Jyan nylekamin pisan koh.” Omonge bapane nalikane esih sugeng maring kanca batir sing mampir. Gemrapyake bapane dadi wong-wong padha seneng rubungan karo bapane. Pancen wonge gemrapyak pisan. Nek sinetron utawa film ya kaya Binyamin S ndean lah nek lagi main film. Suasanane dadi urip.

Photone bapake gagah pisan, di pasang neng tembok ruang tengah. Rambute klimis pisan. Kumise mbaplang. Raine katon wibawa. Biyunge sering ngematna photo kuwe, kayane kanggo tamba kangen.

***

Biyunge dadi katon beda, nalikane kaki Jana, sing statuse duda, sering dolan maring umahe biyunge. Atine biyunge katon lewih bungah tinimbang biasane. Photone bapane uga wis jarang dipirsani neng biyunge.

“Yung, kaki Jana janen ana perlu apa sering dolan ngeneh?” inyong takon karo semune mandan kesuh.

“Ora ana apa-apa mung kepengin dolan baen.”

“Toli ora patut wong lanang dolan maring gone wong wadon sing udu mukhrime.”

“Lha anu ora ngapa-ngapa ikih.”

“Apa biyunge arep pengantenan maning karo kaki Jana?”

“Husss! Aja ngawur ko Gus.”

***

Inyong lagi nonton tivi, nalikane biyunge mlipir mereki inyong. Karo mesam-mesem biyunge kaya arep ngomong.

“Ana apa Yung?

“Anu, kaya kiye Gus. Ko aja kesuh ya. Inyong arep ngomong, kiye nek olih neng ko...”

“Aja muter-muter olehe ngendika, Yung. Inyong dadi puyeng kaya lagi numpak undar.”

“Aya kiye Gus...”

“Aya kiye kepriwe?”

“Inyong wis limang taun dadi janda. Apa enggane ko ora melas. Nek wengi inyong kademen. Nek awan inyong kepanasen.”

“Ya iyalah Yung. Masa nek wengi kepanasen, terus nek awan kademen.”

“Mengko disit, inyong urung rampung, Gus. Ko ngerti dewek. Kae kaki Jana senajan kaya kae anu pensiunan guru. Jere kae arep kepengin umah-umah maning karo inyong. Ko kepriwe Gus, olih apa ora neng ko?”

Inyong mung mrebes mili. Ora bisa njawab. Inyong kaget biyunge ngomong kaya kuwe.

Inyong meneng baen.

Ora let suwe, inyong mlebung kamar, banjut lawang kamar tek tutup.

Inyong nglogog. Nglogog kaya garan kudi.

Inyong bingung, jane apa sing diomongna neng kaki Jana deneng bisa mbujuk beyunge inyong kon gelem umah-umah maning. Inyong semune ya gela maring kaki Jana. Wong wis tua koh esih mbandreng baen. Mbok ya a mikir ngibadah mahdoh sing temen nggo sangu neng alam sing ngemben arep teka. Inyong merem, njajal turu. Ngesuk niat arep nyekar nang pesareane bapane.

***

Inyong mlaku neng undhak-undhakan gerbang pesarean.

“Assalamu’alaikum...” inyong uluk salam.

Banjut mlaku alonan tumuju maring pojokan, nggon pesareane bapane. Kembang Kamboja padha rogol. Angine semilir kepenak banget derasakna neng awak. Sore kuwe uga hawane ora panas.

Sewise tekan neng ngarep pesareane bapake, inyong nyekar. Kembang sing tek gawa, tek wuwurna neng nduwur pesarean. Banjut inyong, ndonga muga-muga dosane bapane deampuni neng Gusti Alloh. Atine inyong dadi lega pisan. Ora kaya dong lagi nglogog kaya garan kudi, hawane kaya panas pisan.

Sekang pesarean inyong terus gagian bali, mbok wis mlebu wektu maghrib. Lha aku kaget pisan nalikane tekan ngarep umah weruh ana pit montor warna ireng. Kayane koh duweke kaki Jana. Ana apa kae wong teka maning?

“Assalamu’alaikum.”

“Wa’alaikum salam.”

Inyong uluk salam mlebu ruang tamu. Terus salaman karo kaki Jana. Biyunge mung meneng baen.

“Sore temen Gus?” kaki Jana takon kayane anu mung basa-basi.

“Iya.” Jawabe inyong mung cekak.

“”Kiye kaya kiye Gus. Inyong wis krungu sekang biyunge ko. Nek kayane ko ora setuju nek biyunge mbojo maning karo inyong. Biyunge ko ya jane anu ora gelem karo inyong. Mung biyunge ngurmati inyong, nolak kanti cara alus. Kaya kuwe Gus. Inyong salut maring biyunge ko, esih tresna maring almarhum bapane ko. Lha kiye inyong mung arep pamitan karo ko padha mbok inyong ana salah lupute ya dingapura.”

“Ya padha-padha.” Inyong karo biyunge njawabe meh bareng.

“Aja kawatir Gus. Inyong esih tresna karo bapane ko. Ora arep owah seumur uripe inyong. Dadi wis ora usah sering nglogog kaya garan kudi neng njero kamar.” Omonge biyunge nalikane kaki Jana wis pamitan.

“Hahahahahahahaha....” inyong ngguyu bareng karo biyunge.

Banyumas, 7 Oktober 2012